دمپایی صندل بندری لبخند همیشگی به شما هدیه می دهد

همیشه دمپایی صندل بندری نوعی کفش باز است که از زیره‌ای تشکیل می‌شود که به وسیله تسمه‌هایی که روی پا و اطراف مچ پا قرار می‌گیرد به پای فرد پوشنده می‌رسد. صندل ها می توانند پاشنه هم داشته باشند.

در حالی که تمایز بین صندل و سایر انواع کفش گاهی اوقات ممکن است مبهم باشد مانند مورد هواراچ  کفش های چرمی بافته شده که در مکزیک دیده می شود و پمپ های انگشتی درک رایج این است که یک صندل تمام یا بیشتر موارد را ترک می کند.

پا در معرض افراد ممکن است به دلایل مختلفی استفاده از صندل را انتخاب کنند، از جمله راحتی در هوای گرم، اقتصادی بودن (صندل ها به مواد کمتری نسبت به کفش نیاز دارند و معمولاً ساخت آن آسان تر است) و به عنوان یک انتخاب مد.

معمولاً افراد در مناطق گرمتر یا در فصل های گرم سال صندل می پوشند تا پاهای خود را خنک و خشک نگه دارند. خطر ابتلا به پای ورزشکاران کمتر از کفش های بسته است و پوشیدن صندل ممکن است بخشی از رژیم درمانی برای چنین عفونتی باشد.

قدیمی ترین صندل های شناخته شده (و قدیمی ترین کفش های شناخته شده از هر نوع) در غار فورت راک در ایالت اورگان ایالات متحده کشف شد.

تاریخ گذاری رادیوکربنی پوست درخت درمنه که از آن بافته شده اند، سن حداقل 10000 سال را نشان می دهد.

πάξεια : páxeia (به لاتین baxea؛ جمع baxeae)، صندل ساخته شده از برگ، شاخه یا الیاف بید که توسط بازیگران و فیلسوفان طنز می پوشند.

κόθορνος : kóthornos (به لاتین cothurnus)، صندل چکمه‌ای که از وسط ساق پا بلند می‌شد و عمدتاً توسط بازیگران تراژیک، سوارکاران، شکارچیان و مردان با درجه و مقام می‌پوشیدند.

گاهی اوقات کف کوتورنوس با قرار دادن تکه‌هایی از چوب پنبه بسیار ضخیم‌تر از حد معمول می‌شد تا بر قد و قامت صاحب آن افزوده شود.

مصریان باستان صندل هایی از برگ درخت خرما و پاپیروس می پوشیدند آنها گاهی اوقات روی پای مجسمه های مصری و در نقش برجسته ها قابل مشاهده هستند که توسط صندل داران حمل می شوند.

به گفته هرودوت، صندل های پاپیروس بخشی از لباس مورد نیاز و مشخص کاهنان مصری بود.